vrijdag 24 oktober 2008

Samenwerken

Samenwerken

Het is natuurlijk een open deur intrappen als ik beweer dat je met samenwerking meer kunt bereiken dan alleen. Het voorbeeld zien we elke dag, onontkoombaar, om ons heen.
De banken hebben er een zooitje van gemaakt, de media verspreiden het slechte nieuws, iedereen laat zich bang maken, en door deze samenwerking is hij nu toch onderweg, de economische crisis. Onderweg, maar nog niet gearriveerd. Want met de zelfde samenwerking is het tij te keren. Het is alleen jammer dat slecht nieuws zich veel sneller verspreid dan goed nieuws.

Toen de brandstoffen duurder werden, en de €1,40 bereikt werd voor een liter dieselolie was dat nieuws. Gisteren zag ik dat dieselolie maar € 1,15 per liter koste, en daar heb ik nog niets van vernomen.

Nu ben ik niet zo naïef om te denken dat we de conjunctuur kunnen beïnvloeden door individueel meer uit te gaan geven. Maar het is toch zot dat we ons laten beïnvloeden door de stemmingmakerij rond de conjunctuur bewegingen.

Op de middelbare school heb ik geleerd dat de conjunctuur zich met een bekend golfpatroon herhaalt. De korte beweging duurt 7 jaar, en de lange beweging duurt 30 jaar. Mijn geschiedenis lerares, mevrouw Giebels, heeft mij (ook na herhaald verzoek, want ze vond het een goede vraag) nooit kunnen vertellen of de bewegingen op elkaar gesuperponeerd zijn, en elkaar dus versterken, of dat ze onafhankelijk zijn. Want 30 is niet zomaar deelbaar door 7, dus zou een gesuperponeerde beweging een wat grilliger verloop hebben.

In 2001, en de daarop volgende jaren was er een recessie, als gevolg van de bekende 11e september. En nu is het 7 jaar later. We zijn dus gewoon weer aan de beurt. Deze recessie wordt vergeleken met die erge van 1987, en dat is nog geen 30 jaar geleden. 1987 Was wel vrij netjes op ca. 60 jaar na 1929. De schommelingen in de periode zal waarschijnlijk wel komen door de beïnvloeding van de twee golfbewegingen.

Aan de hand van deze geschiedenis kunnen we nu al constateren dat deze crisis helemaal niet zo erg is, de echte klap komt pas rond 2017 (en ca. 7 jaar na nu, dus zal het wel 2015 worden).

Toeleveringsbedrijven maken werk waar de uitbesteder geen tijd of geschikte capaciteit voor heeft. Als iedereen tijd over heeft, wordt het voorhanden werk vaak, desnoods onhandig, in eigen beheer gemaakt. Hierdoor zijn de toeleveringsbedrijven extra conjunctuur gevoelig, en als toeleverancier zit ik helemaal niet op een dip in de economie te wachten.

We hebben genoeg gezeurd over deze crisis, laten we weer gewoon aan het werk gaan. Een positieve samenwerking, daar heeft iedereen baat bij.

donderdag 23 oktober 2008

Toeleveren

Toeleveren is uit, tegenwoordig heet het subcontracting. Dat komt omdat uitbesteden outsourcen is gaan heten. Toch is er niet echt veel veranderd. Want zogeheten subcontracting is vaak geen echte sub-contracting, omdat er niet met contracten gewerkt wordt, maar gewoon op prijs of prestatie ingekocht wordt. De prestatie kan afgemeten worden aan de levertijd. De levertijd hoeft dan niet per definitie de kortste levertijd te zijn , het kan ook om de meest nauwkeurig aangehouden levertijd gaan. Dan zit je al heel snel aan het just in time gebeuren dat ook ooit ‘hot’ was.

Ook kwaliteit is een maatstaf waaraan de prestatie afgemeten kan worden. En kwaliteit laat zich op nog meer manieren definiëren dan levertijd.

De firma die de toeleveringen doet deelt dus niet mee in het contract. Het is dus geen subcontractor, maar een “jobber”. Dat vertaal ik maar even oneerbiedig naar klusser.
Een klusser is in dit geval geen doe het zelver, maar juist een bedrijf dat voor derden werkt, maar van order naar order, dus van klus naar klus ‘leeft’.

Omdat subcontracting in feite dus nog steeds toeleveren is, heb ik deze Blog toeleveren genoemd. Ik maak nu al een tijdje deel uit van de toeleverketen, en ik heb dus ook nogal wat kreten en hypes voorbij zien komen, zoals de hierboven terloops genoemde ‘just in time’.
‘Just in time’ is een mooie filosofie, waar je naar moet leven. Als de onderdelen precies op tijd bij de productielijn aan moeten komen moet dat lang van te voren gepland worden.
Het veelgebruikt voorbeeld was altijd autostoelen. Die nemen veel plek in, en het is voor, ik noem er maar eentje, NedCar, helemaal niet handig om daar grote voorraad van aan te houden. Daarom wil de fabrikant de stoelen, bijvoorbeeld, per dag(deel) aangeleverd krijgen. Omdat auto’s op klantorder geassembleerd worden, is niet iedere dag de zelfde mix van uitvoeringen en bekledingen nodig. Dus leverancier van de stoelen moet vooraf weten wat er met de volgende zending mee moet . Ook de leverancier van de stoelen heeft geen eindeloze opslagruimte, dus hij maakt de gewenst stoelen op het laatste moment. Daarvoor moet hij van zijn grondstoffen en onderdelen voorraad op aan kunnen, want het is ondoenlijk ieder schroefje, moertje, lapje stof of decimetertje garen op het laatste moment aan te laten leveren.
Als die onderdelen pas besteld worden als ze nodig zijn, is dat niet ‘just in time’ maar ‘far to late’. En dan stagneert de hele keten.
Op dat moment is niet de leverancier die het meest nauwkeurig de overeengekomen levertijd aan weet te houden de eerste kandidaat. Want als de voorgestelde levertijd te lang is, loopt de aanbieder die het eerste kan leveren met de order weg. Nou is het heel goed mogelijk dat dit bedrijf snel kan leveren omdat de productie en de voorraad goed georganiseerd is. Maar het is evenmin denkbeeldig dag de bewuste toeleverancier toevallig (veel) tijd beschikbaar heeft omdat andere aspecten van zijn leveringen niet altijd kloppen, en klanten daarom een beetje wegblijven. Dan loopt de gehaaste inkoper het risico dat zijn op tijd geleverde spullen andere problemen in het productie proces veroorzaken.
Alle moderne logistiek, korte insteltijden en “JIT’leveringen ten spijt blijft goed voorraadbeheer dus nodig, en daar kan een toeleverancier bij helpen.