Over toeleveren en sportiviteit

Ik ben vorige keer al begonnen met een vergelijking tussen toeleveren en topsport. En daar zitten nog meer punten van verschil in dan ik vorige keer al dacht.

Moet een topsporter sportief zijn? Eigenlijk niet, want als je sportief bent, kun je tegen je verlies, en dan haal je nooit de top in de sport. Moet een toeleverancier tegen zijn verlies kunnen? Als het niet te hoog oploopt wel, want toeleveren is erg conjunctuur gevoelig.
Zodra de hoeveelheid werk een beetje terugloopt zullen bedrijven, die structureel een deel van de productie uitbesteden, meer zelf doen. En als logisch gevolg komt er veel minder werk bij de toeleveranciers terecht. Hierdoor komt de marge van deze leveranciers onder druk te staan. Om toch een goede bezetting te halen, want de vaste kosten lopen door, gaan ze scherper calculeren, en wordt het vechten op de markt.

Bankieren lijkt topsport. Want de banken gedragen zich niet sportief, om zo hun dominante positie te behouden. Alles wijst er op dat de bewoners van ‘de financiële wereld’ zichzelf in een slechte positie gemanoeuvreerd hebben. Maar de problemen die dit veroorzaakt worden afgewenteld op onschuldigen. Duidelijk topsport, waarbij de amateurs middels contributie de kosten die bonden maken ten behoeve van de professionals helpen dragen. Zo dragen alle belastingbetalers, zowel burgers als bedrijven, bij aan de stroppenpot die de financiële instellingen tot een recorddiepte geleegd hebben. Records vestigen, dat is ook topsport.

De door allerlei vormen van sponsoring verbeterde positie van deze onsportieve sporters wordt niet vertaald in enige klantvriendelijkheid, want ze moeten eerst weer ‘in vorm komen’, met meer ‘vlees op de botten’. Waarom kunnen ze niet in vorm komen door hard te trainen? Gewoon doen wat ze moeten doen, en dat zo goed en zo vaak mogelijk. Dat wil zeggen het geldverkeer op gang houden tegen scherpe tarieven. En dan scherp voor en door hun onderlinge concurrentie, zodat ‘wij’, hun klanten ons er niet meer aan hoeven snijden.