Toeleveren

Toeleveren is uit, tegenwoordig heet het subcontracting. Dat komt omdat uitbesteden outsourcen is gaan heten. Toch is er niet echt veel veranderd. Want zogeheten subcontracting is vaak geen echte sub-contracting, omdat er niet met contracten gewerkt wordt, maar gewoon op prijs of prestatie ingekocht wordt. De prestatie kan afgemeten worden aan de levertijd. De levertijd hoeft dan niet per definitie de kortste levertijd te zijn , het kan ook om de meest nauwkeurig aangehouden levertijd gaan. Dan zit je al heel snel aan het just in time gebeuren dat ook ooit ‘hot’ was.

Ook kwaliteit is een maatstaf waaraan de prestatie afgemeten kan worden. En kwaliteit laat zich op nog meer manieren definiëren dan levertijd.

De firma die de toeleveringen doet deelt dus niet mee in het contract. Het is dus geen subcontractor, maar een “jobber”. Dat vertaal ik maar even oneerbiedig naar klusser.
Een klusser is in dit geval geen doe het zelver, maar juist een bedrijf dat voor derden werkt, maar van order naar order, dus van klus naar klus ‘leeft’.

Omdat subcontracting in feite dus nog steeds toeleveren is, heb ik deze Blog toeleveren genoemd. Ik maak nu al een tijdje deel uit van de toeleverketen, en ik heb dus ook nogal wat kreten en hypes voorbij zien komen, zoals de hierboven terloops genoemde ‘just in time’.
‘Just in time’ is een mooie filosofie, waar je naar moet leven. Als de onderdelen precies op tijd bij de productielijn aan moeten komen moet dat lang van te voren gepland worden.
Het veelgebruikt voorbeeld was altijd autostoelen. Die nemen veel plek in, en het is voor, ik noem er maar eentje, NedCar, helemaal niet handig om daar grote voorraad van aan te houden. Daarom wil de fabrikant de stoelen, bijvoorbeeld, per dag(deel) aangeleverd krijgen. Omdat auto’s op klantorder geassembleerd worden, is niet iedere dag de zelfde mix van uitvoeringen en bekledingen nodig. Dus leverancier van de stoelen moet vooraf weten wat er met de volgende zending mee moet . Ook de leverancier van de stoelen heeft geen eindeloze opslagruimte, dus hij maakt de gewenst stoelen op het laatste moment. Daarvoor moet hij van zijn grondstoffen en onderdelen voorraad op aan kunnen, want het is ondoenlijk ieder schroefje, moertje, lapje stof of decimetertje garen op het laatste moment aan te laten leveren.
Als die onderdelen pas besteld worden als ze nodig zijn, is dat niet ‘just in time’ maar ‘far to late’. En dan stagneert de hele keten.
Op dat moment is niet de leverancier die het meest nauwkeurig de overeengekomen levertijd aan weet te houden de eerste kandidaat. Want als de voorgestelde levertijd te lang is, loopt de aanbieder die het eerste kan leveren met de order weg. Nou is het heel goed mogelijk dat dit bedrijf snel kan leveren omdat de productie en de voorraad goed georganiseerd is. Maar het is evenmin denkbeeldig dag de bewuste toeleverancier toevallig (veel) tijd beschikbaar heeft omdat andere aspecten van zijn leveringen niet altijd kloppen, en klanten daarom een beetje wegblijven. Dan loopt de gehaaste inkoper het risico dat zijn op tijd geleverde spullen andere problemen in het productie proces veroorzaken.
Alle moderne logistiek, korte insteltijden en “JIT’leveringen ten spijt blijft goed voorraadbeheer dus nodig, en daar kan een toeleverancier bij helpen.